Uniwersytet Harvarda
ESOF2024 | 12–15 czerwca 2024 | Katowice, Polska
Krzysztof Wodiczko
Krzysztof Wodiczko
Stanowisko i afiliacja
BIO
Krzysztof Wodiczko urodził się w 1943 roku w Warszawie, obecnie mieszka i pracuje w Nowym Jorku, Cambridge, Massachusetts i Warszawie.
Znany jest ze swoich wielkoformatowych projekcji na fasadach architektonicznych i pomnikach. Na swoim koncie ma już 90 takich projekcji w 20 krajach.
Krzysztof Wodiczko jest profesorem projektowania artystycznego i domeny publicznej, profesorem emerytowanym w Graduate School of Design na Uniwersytecie Harvarda
oraz profesorem wizytującym na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Od lat 80. jego projekcje oraz specjalnie zaprojektowane instrumenty performatywne angażują marginalizowanych mieszkańców miast umożliwiając im rozwijanie i upowszechnianie swoich form ekspresji.
Jego wystawy retrospektywne można było oglądać w Walker Art Center, Fundacio Antoni Tapies, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, DOX Art Center, Muzeum Sztuki, F.A.C.T Liverpool, M.M.C.A. w Seulu oraz wielu innych muzeach i centrach sztuki.
Prace Krzysztofa Wodiczki były wystawiane na Documenta (dwukrotnie), Biennale w Wenecji, Whitney Biennial, Biennale w Liverpoolu oraz na innych festiwalach i wystawach sztuki.
Został wyróżniony Hiroshima Art Prize za swój twórczy wkład w pokój na świecie.
Jego prace znajdują się w zbiorach publicznych Hirschhorn Museum, nowojorskiego MoMa, Centre Pompidou, Muzeum Narodowego w Warszawie, Macba, Walker Art Center i wielu innych muzeów oraz w kolekcjach prywatnych.
Prace Krzysztofa Wodiczki prezentowane są w ramach programu telewizyjnego PBS Art in the Twenty-First Century oraz jako część Art 21 Extended Play.
W 2022 roku premierę miał film „Krzysztof Wodiczko; Art of Un-War” w reżyserii Marii Niro.
Title of the lecture
What if Monument Could Speak?
The well-being of the democratic process depends on the communicative and discursive vitality of the public space.
Such vitality depends on the creation of psychosocial and cultural and technological conditions for the people to open-up and fearlessly speak in public, as well as on devising the aesthetic and media means for their speech transmission, and public reception.
My work seeks to create such conditions through the participatory and media appropriation of city symbolic structures, such as monuments, facades, and statues, as historically charged ‘screens’ onto which the meaning can be inscribed and re-inscribed, and thus exchanged.
In such communicative projects the priority should be given to these city residents, whose voice has been least heard and whose existential experience, and critical needs have been least known and publicly acknowledged. In building better life for everyone, the voice of marginalized and neglected people must be heard first.
Blank facades and blind eyes of lofty civic monuments face speechless and estranged city residents living in their shadows. It is my belief that many city residents- these silent monuments to their own trauma-as well as many historic city monuments- themselves speechless and traumatized by the injustice they witness- should be given a chance to join each other, break their silence, regain their voice, and speak.
In my presentation, I will elaborate on the social, psychological, technological, aesthetic, and design aspects of my projections, installations and instrumentations developed with the less privileged city dwellers who for the sake of the amelioration of their own lives, lives of others, and by extension the society at large, have made use of such projects to appear, speak, and be heard in the public space.
